เห็นต่างคน ต่างออกมาให้ความเห็นในเชิงวิชาการมากมาย แล้วเราจะวิเคราะห์และตัดสินใจอย่างไรกันดีเกี่ยวกับการเตรียมพร้อมและการวางแผน ถึงแม้ว่าจะรอน้ำมาเป็นเวลานานแล้ว วันนี้วันพฤหัสที่ 3 พ.ย. 54 ผมมีงานบรรยายที่โรงแรมแถวถนนรัชดา ซึ่งอยู่ไม่ห่างเมเจอร์รัชโยธินมากนัก เช้าวันนี้ เมเจอร์รัชโยธินก็ได้ปิดทำการแล้ว ในโรงแรมนั้นไม่มีการจัดงานสัมมนาใดๆ เลยยกเว้นงานที่มผมไปบรรยายเท่านั้น น่าชื่นชมทั้งคนจัดและคนที่มาร่วมฟังสัมมนาในครั้งนี้
เราก็เห็นประเด็นของปัญหาที่เกิดขึ้นในภัยพิบัติครั้งนี้มามากมายหลายประเด็น จากภัยธรรมชาติวันนี้ได้กลายมาเป็นภัยที่ไม่เป็นธรรมชาติเสียแล้ว สงสัยกันว่าประชุมกันอย่างไร บูรณาการกันอย่างไร ทำงานกันอย่างไรถึงไม่เป็นเอกภาพ ดูแล้วแต่คน แต่ละหน่วยงาน ทั้งท้องถิ่นและภาครัฐ ต่างคนก็ยังยึดถือเป้าหมายของตัวเองอยู่ ไม่เป็น Supply Chain Thinking กันเลย ทำให้เราไม่สามารถบริหารจัดการน้ำได้อย่างมีประสิทธิผล ไม่ต้องพูดถึงประสิทธิภาพเลย ไม่มีอยู่แล้ว ก็เห็นๆ กันอยู่ งานนี้เจ๊งกันไปตามๆ กันก็เพราะจัดการผิดพลาด (Mismanagement) พลาดทั้งในเชิงนโยบายและในเชิงประชาสังคม เพราะว่าไม่รู้ว่าเป้าหมายร่วมกัน คืออะไร
ส่วนนโยบายซึ่งคือ Rule of Orders หรือกฎหรือแนวทางของการตัดสินใจต่างๆ แสดงให้เห็นว่า คำสั่งในการดำเนินงานตั้งเริ่มตั้งแต่ฝนเม็ดแรกยังไม่ทันกลั่นตัว จนกลั่นตัวมาเป็นหยดฝน และตกลงแตะผืนแผ่นดินและแผ่นน้ำในลำธารจนรวมตัวกันเป็นมวลน้ำจำนวนมหาศาล และได้เคลื่อนตัวผ่านภูมิประเทศต่างๆ จากตอนเหนือลงสู่ตอนล่าง ผ่านบ้านเรือนใครต่อใครมากมาย มีทั้งผู้ที่ต้อนรับและขับไสไล่ส่ง จนต้องหาหนทางมุดลงท่อไหลลงคลองในกรุงเทพฯ ลงสู่ท้องทะเล นั่นหมายความว่า คำสั่งในการดำเนินงานตั้งต้นทางจนปลายทางนั้นไม่มีความเป็นเอกภาพ ไม่ได้สอดคล้องหรือส่งลูกกัน ทำให้เป้าหมายรวมในภาพใหญ่ (As a Whole) จึงไม่เกิดขึ้น ผู้มีส่วนร่วมต่างๆ จึงพากันมาให้รายละเอียดเป็นรอบๆ ไปในมุมมองของตัวเองที่ตัวเองรับผิดชอบ จึงทำให้ความเป็นเอกภาพไม่เกิด ทั้งๆ ที่ก็เห็นพูดว่าบูรณาการกันมาตลอด แต่ก็ไม่เห็นผลลัพธ์ที่ดีขึ้นเลย นั่นแสดงว่าไม่ได้บูรณาการกันจริงๆ ก็ไม่รู้เข้าใจในความเป็นบูรณาการกันมากแค่ไหน Orders หรือ การตัดสินใจไม่สอดคล้องกัน แผนงานจึงไม่ได้สอดคล้องกัน นั่นก็อาจเป็นเพราะนโยบายไม่มีความชัดเจนและไม่มีประสิทธิภาพ สุดท้ายสิ่งที่มันจะต้อง Flow หรือไหลไปสู่เป้าหมายนั้น มันก็ไปไม่ได้ มันก็เลยเน่าอยู่ตรงนั้นเสียเลย ดังนั้นความเป็นเอกภาพที่เกิดจากการบูรณาการกันนั้น จะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่ได้เริ่มจากความจริงใจ ความไว้ใจกัน และความร่วมใจกัน มันถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราจะต้องทำให้เกิดการบูรณาการกันอย่างจริงๆ ในสังคมไทย ถึงแม้ว่าจะไม่มีเหตุการณ์ภัยพิบัติเช่นนี้ก็ตาม เราไม่จำเป็นหรอกที่เราจะเรียนรู้การอยู่ร่วมกันหรือรักกันหรือการทำงานร่วมกันในตอนที่เกิดการณ์ร้ายๆ ทั้งหลาย มันสายเกินไปหรือมันจะเป็นบทเรียนที่แพงเกินไปหรือเปล่า
